Przegląd metod leczenia kiły wrodzonej późnej (powyżej 3 r.ż)

Jednym z rozdziałów metaloterapii kiły jest leczenie metalami ciężkimi kiły wrodzonej późnej. Co najmniej w okresie 15 lat powojennych większość szkół i klinik dermatologicznych stosowała arseno- i bizmutoterapię w leczeniu tego okresu kiły. Po wstępnym leczeniu penicyliną dołączano u tych chorych kilka kuracji arseno-bizmutowych lub bizmutowych (Lindemayr). Jeśli po 4 cyklach leczeniowych nie dochodziło do seronegatywizacji, leczenie przerywano, uważając je za bezcelowe. Podobne stanowisko reprezentowała większość dermatologów polskich, a jeszcze w 1960 r. zalecał Straszyński przeprowadzanie 3—5 leczeń bizmutowych, zależnie od wieku chorych. Zwolennikami bardziej liberalnego podejścia byli Gumpesberger i Michałowski, którzy zalecali to leczenie w zależności od wieku dzieci i wyników kontroli poleczeniowej. Metaloterapia kiły straciła całkowicie rację bytu w ostatnich 5—10 latach, z chwilą gdy przekonano się, że dołączanie jej do penicyliny nie poprawia wyników leczenia ani pod względem klinicznym, ani serologicznym (Bachurzewski). Aktualnie penicylina stanowi antybiotyk z wyboru także w leczeniu kiły wrodzonej późnej. Zalecić tu można następujące dawkowanie tego antybiotyku:1. Penicyliną prokainową stosuje się w dawce 0,3—0,6 min j. do ogólnej dawki 6, 12 lub 18 min j. (odpowiednio u dzieci w wieku przedszkolnym, szkolnym i u młodocianych). 2. PAM wstrzykuje się w ilości 0,3—0,6 min j. co 2—3 dni do ogólnej dawki 3—9 min j. 3. Benzatynę podaje się w początkowej dawce 1,2 min j., powtarzając wstrzykiwania co 5 dni. W zależności od wieku ogólna dawka benzatyny wynosi 4,8—8,4 min j. Michałowski stosuje debecylinę w dawce mniejszej. 4. 4,3 min j.