Leczenie kiły wrodzonej późnej (powyżej 3 r.ż)

Dane ogólne. W tym miejscu zostały one celowo zawężone do dzieci i osób młodocianych: 1) z kiłą wrodzoną bezobjawową, a więc w której zwykle jedynym wykładnikiem zakażenia są dodatnie OK lub ON; 2) z późną kiłą wrodzoną skóry lub błon śluzowych. Przed rozpoczęciem leczenia należy przeprowadzić dokładne badanie ogólne, neurologiczne, laryngologiczne, okulistyczne i ewent. płynu mózgowo-rdzeniowego, a w razie stwierdzenia zmian swoistych należy leczyć dzieci zgodnie z zasadami przyjętymi dla poszczególnych postaci kiły. Mimo różnego wieku chorych i często różnej aktywności objawowej i bez- objawowej kiły wrodzonej późnej stosowane metody leczenia mało różnią się od siebie. Pod względem klinicznym i serologicznym kiła wrodzona późna wykazuje wiele wspólnych cech z utajoną lub objawową kiłą późną nabytą. Podobnie jak w kile późnej nabytej celem leczenia późnej kiły wrodzonej jest uzyskanie resorpcji wykwitów kiłowych i trwałego stanu bezobjawowego. Niezależnie od postaci kiły wrodzonej odległym celem leczenia jest doprowadzenie do trwałej remisji choroby oraz zabezpieczenie leczonego przed rozwojem kiły narządowej. Mimo że kiła wrodzona późna nie jest zakaźna dla otoczenia, może ona stanowić u ciężarnych źródło zakażenia dla płodu i rozwoju tzw. kiły 2 pokolenia. Ze względu na taką możliwość ciężarne z kiłą wrodzoną późną powinny być leczone profilaktycznie zgodnie z przyjętymi ogólnie zasadami.