Inne antybiotyki w leczeniu kiły

Wykorzystanie wybitnych właściwości przeciwkiłowych penicyliny zawężają w praktyce te stany uczulenia w stosunku do tego antybiotyku, w których nie daje należytej osłony ani podawanie środków przeciwhistaminowych, ani kortykosterydów. W latach 1945—1957 wypróbowano kolejno w kile następujące antybiotyki: streptomycynę, chlortetracyklinę, chloromycetynę, oksytetracyklinę, erytromycynę, tetracyklinę, karbomycynę, synnematynę B i nowobiocynę. W odróżnieniu od penicyliny naturalne ograniczenie w leczeniu kiły wymienionymi antybiotykami stanowi ich toksyczność, zaznaczona wyraźnie po stosunkowo niewielkim przekroczeniu przyjętych dawek. Ubocznym, nadzwyczaj niepożądanym skutkiem leczenia jest również hamowanie przez te antybiotyki wzrostu normalnej flory jelitowej, ze wszystkimi stąd wynikającymi następstwami, jak hipowitaminoza B, zakażenia drożdżakowe i bakteryjne przewodu pokarmowego, innych śluzówek oraz skóry.