Ocena skuteczności leczenia antybiotykami

Przegląd danych piśmienniczych oraz doświadczenie zebrane przez autorów polskich uprawniają do wyprowadzenia następujących wniosków praktycznych: 1. U chorych z lżejszego stopnia uczuleniem na penicylinę, np. typu pokrzywki, nie powinno się zbyt pośpiesznie odstawiać tego cennego antybiotyku, lecz usiłować doprowadzić leczenie do końca pod osłoną środków przeciw- histaminowych lub kortykosterydów. 2. Mimo znacznie gorszego tolerowania przez chorych antybiotyków o szerokim zakresie działania stosowanie ich wchodzi w grę w przypadkach takich stanów uczulenia, w których wymieniona osłona jest nieskuteczna, jak również u chorych z odczynowością typu anafilaktycznego; z zasady należy hospitalizować wszystkich chorych. 3. Podobnie jak po penicylinie wyniki leczenia kiły wczesnej antybiotykami są najkorzystniejsze w pierwszych tygodniach zakażenia (do 100% wyleczeń). W kile wtórnej nawrotowej wyniki leczenia są gorsze, zarówno z klinicznego, jak i serologicznego punktu widzenia. W kile objawowej późnej wartość tych leków sprowadza się do działania czysto objawowego. 4. Najbardziej czynnym przeciwkiłowo antybiotykiem jest erytromycyna i karbomycyna, a w dalszej kolejności tetracykliny i chloromycetyna. Okres leczenia erytromycyną nie powinien być krótszy niż 10 dni, a ogólna jej dawka nie mniejsza niż 20 g. Dawką ogólną dla tetracyklin jest ok. 30 g, podana w czasie do 15 dni. Zależnie od okresu kiły i znoszenia chlor omy cetyny ogólna jej dawka nie powinna być niższa niż 30—40 g, a okres leczenia nie krótszy niż 10 dni; z uwagi na znaczną toksyczność antybiotyk ten stosowany jest w wyjątkowych przypadkach i tylko u osób dorosłych. 5. Kontrola połączeniową chorych leczonych innymi niż penicylina antybiotykami nie powinna być krótsza w kile wczesnej niż 2 lata. U chorych tych należy uznać za konieczne wykonanie badania płynu mózgowo-rdzeniowego i ON — jako zakończenie kontroli.