Leczenie skojarzone penicyliną i gorączką

Zwolennikiem jego w Polsce był Pawlas, który stosował je w Gdańskiej Klinice Dermatologicznej w latach 1949—52, przede wszystkim u chorych na kiłę utajoną surowiczooporną. Mimo dołączania do globalnej dawki 4,2 min j. penicyliny oleistej serii 14 wstrzyknięć 10% salicylanu bizmutu nie ulega wątpliwości, że podstawę leczenia w tej metodzie stanowiła penicylina. Gorączkę w granicach 38—39°, wywoływaną powtarzanymi dożylnymi wstrzykiwaniami szczepionki durowej, przedłużano do globalnego okresu 40 godzin. Bliższe szczegóły metody leczenia podano na XIV Zjeździe Polskiego Towarzystwa Dermatologicznego we Wrocławiu w 1952 r., a doniesienie o tej metodzie leczenia ogłoszono w Pamiętniku Zjazdu. Metodzie Pawlasa można zarzucić to, że za kryterium wyleczenia lub poprawy uznawano seronegatywizację lub obniżanie się miana ilościowych OK w trakcie kontroli, co w świetle dzisiejszych poglądów jest podawane w wątpliwość. Z natury rzeczy ujemną stroną metody była konieczność przeprowadzania leczenia w warunkach szpitalnych, a użyteczność metody ograniczały liczne przeciwwskazania.