Leczenie penicyliną

Leczenie penicyliną stanowi w chwili obecnej metodę z wyboru. Zakres i metodyka tego leczenia są przedmiotem nie zakończonych jeszcze badań i takimi pozostaną aż do czasu zebrania wystarczającego doświadczenia z leczeniem reprezentatywnych grup chorych na kiłę utajoną późną, kontrolowanych w okresie co najmniej kilkunastu lat i w czasie dłuższym, odpowiednio do bardzo przewlekłego przebiegu kiły tego okresu. Ze względu na szczególnie dużą różnorodność przypadków u chorych na kiłę utajoną wydaje się tu konieczne przeprowadzanie możliwie dokładnej selekcji chorych — w zależności od czasu zakażenia kiłą, ich wieku, ewentualnie uprzedniego leczenia, stanu zakażenia i jego aktywności w momencie rozpoczęcia leczenia, metod leczenia, wyników badań OK przed, w czasie i po leczeniu i innych czynników. Nawet przy uwzględnieniu wymienionych momentów — porównawczej oceny wyników leczenia kiły utajonej należy dokonywać bardzo ostrożnie ze względu na mało dotychczas poznaną biologię krętków bladych w tym okresie zakażenia oraz różną indywidualną odporność śródzakaźną i nieswoistą chorych, które mogą odgrywać znaczną rolę w przebiegu kiły utajonej i w jej zejściu. Nawet jeśli przyjmie się za pewnik utrzymywanie się w układzie limfatycznym osób z kiłą utajoną mało zjadliwych krętków (Collart i wsp.), otwarta pozostaje kwestia przeciwkrętkowego działania penicyliny na zarazek o prawdopodobnie bardzo zwolnionym cyklu rozwojowym. Przyjmując z kolei, że penicylina może wywierać działanie przeciwkrętkowe, nie ustalona pozostaje sprawa okresu i intensywności leczenia tym antybiotykiem. Aktualnemu leczeniu kiły utajonej penicyliną można zarzucić zbytnią schematyczność. Zasadniczo twierdzi się, że metody leczenia powinny być co najmniej równie intensywne jak w leczeniu kiły II nawrotowej i utajonej wczesnej. Celowość powtarzania cykli leczenia, obliczonych na długotrwałe działanie krętkobójcze, pozostaje sprawą wciąż otwartą. Wydaje się, że do przedłużonego leczenia penicyliną należy skłonić się u chorych z niezbyt odległym terminem zakażenia (3—5 lat lub okres dłuższy), a to ze względu na zwykle młody wiek tych chorych i nie wyłączoną ewentualność rozwoju objawowej kiły późnej u osób leczonych niedostatecznie.