Reinfekcja kiłowa

Istotą reinfekcji jest ponowne zakażenie ustroju krętkami bladymi, po wyleczeniu poprzedniego zakażenia. Reinfekcję kiłową można uważać tylko warunkowo za niepowodzenie w leczeniu. Wspólne jej omawianie z innymi niepowodzeniami jest uzasadnione tym, że zróżnicowanie nawrotu z reinfekcją jest nierzadko niemożliwe. W okresie metaloterapii reinfekcje kilowe były stosunkowo rzadkie, a to w związku z bardzo przewlekłym leczeniem chorych. Aktualnie reinfekcje kiłowe stanowią problem o olbrzymiej doniosłości klinicznej i epidemiologicznej nie tylko z uwagi na krótkość, ale i dużą skuteczność leczenia penicyliną. Najbardziej typową postacią reinfekcji jest wystąpienie objawu pierwotnego. Obraz kliniczny reinfekcji. Ogólnie dzieli się reinfekcje na: 1. objawowe, cechujące się rozwojem kiły pierwotnej lub wtórnej; 2. bezobjawowe, dla których podstawę rozpoznania stanowią jedynie dodatnie odczyny serologiczne. Do reinfekcji może dochodzić jedno- lub wielokrotnie u tego samego chorego, a okres dzielący poszczególne reinfekcje od siebie wynosi tygodnie, miesiące lub lata. Moore twierdzi, że do reinfekcji może dojść już po kilku lub kilkunastu dniach od poprzedniego skutecznego leczenia penicyliną kiły wczesnej.