Tak zwane profilaktyczne leczenie kiły

Przez termin ten rozumie się postępowanie lecznicze bez ustalonego rozpoznania kiły. Dewiza, wyznawana zwłaszcza w okresie metaloterapii: „Nie ma leczenia bez niewątpliwie ustalonego rozpoznania” ma i dziś jeszcze licznych zwolenników. Wprowadzenie penicyliny do lecznictwa zaktualizowało program leczenia profilaktycznego kiły nie tylko ze względu na łatwość i skuteczność leczenia penicyliną w ogóle, ale również z uwagi na jego bezpieczeństwo i malejące opory psychiczne ze strony lekarzy i samych chorych. W stosunku do tezy, że podjęcie leczenia powinno zawsze być poprzedzone rozpoznaniem choroby, można wysunąć mocny argument, że aktualnie stosuje się szeroko leczenie profilaktyczne w kile ciężarnych także i w tych przypadkach, w których ryzyko zakażenia płodu jest bardzo niewielkie. Nie budzi również sprzeciwu wśród przeciwników leczenia profilaktycznego stosowanie penicyliny u tych -osób, u których na skutek niedopatrzenia wstrzyknięto krew pochodzącą od chorego na kiłę krwiodawcy. Wysoka zakaźność kiły wczesnej, zwłaszcza objawowej, czyni zrozumiałym postulat wdrażania leczenia profilaktycznego u osób, które podają w wywiadach kontakt płciowy z chorymi na kiłę zakaźną. Według Alexandra i wsp. w grupie 161 osób, które miały kontakt z partnerami chorymi na objawową kiłę I i II okresu, doszło do rozwoju kiły u 100 osób (62%). Prawdopodobieństwo zakażenia kiłą staje się naturalnie większe w przypadkach utrzymywania stałych kontaktów z chorymi na kiłę zakaźną, przykładem czego może być kiła jednego współmałżonka. Należy podkreślić, że leczenie profilaktyczne podejmuje się nie tyle z klinicznego, co epidemiologicznego punktu widzenia. Część autorów usiłuje zawęzić wskazania do profilaktycznego leczenia kiły do kobiet, a to z uwagi na brak lub przeoczenie objawu pierwotnego u części spośród nich i nierzadkie ustalanie rozpoznania zakażenia dopiero w okresie kiły wtórnej. Wskazania do tego leczenia powinny być bardziej powściągliwe u mężczyzn, u których wczesne rozpoznanie kiły nie napotyka zasadniczo większych trudności. Podkreśla się przy tym, że perspektywy wyleczenia zarówno kiły pierwotnej, jak i kiły w okresie wylęgania są jednakowo korzystne. Argument ten traci w dużym stopniu na znaczeniu, jeśli bierze się pod uwagę epidemiologiczne aspekty zakażenia. Z uwagi na częstą zawodność danych z wywiadów istotnym warunkiem uprawniającym do leczenia zapobiegawczego jest stwierdzenie zakaźnej kiły u partnera. Za oczywisty uważa się również dodatkowy warunek, że u osoby mającej być leczoną profilaktycznie nie stwierdza się klinicznych, serologicznych i bakteriologicznych objawów zakażenia.