Skuteczność penicyliny w zapobiegawczym leczeniu kiły

Mimo że profilaktyczne leczenie kiły w warunkach laboratoryjnego zakażania królików dało wyniki niejednolite, skuteczność tego leczenia u ludzi jest niewątpliwa, ale pod warunkiem właściwego dawkowania penicyliny. Pod tym ostatnim względem doszło do znamiennej ewolucji pojęć w ostatnich kilkunastu latach. O ile w okresie powojennym stosowano profilaktycznie małe dawki penicyliny, rzędu 0,3—0,9 min j. penicyliny olejowej lub PAM, to w chwili obecnej przyjęto za zasadę stosowanie dawkowania obowiązującego w leczeniu kiły pierwotnej surowiczoujemnej.’ Nawet przy pierwotnym niskim dawkowaniu penicyliny udawało się skutecznie zapobiec rozwojowi kiły u 90—96% leczonych profilaktycznie. Doniesiono o przypadkach, w których doszło do rozwoju kiły u osób po wstrzyknięciu 1 min j. wykonywanym w 14 dni po zakażającym kontakcie, z tą różnicą, że Objaw pierwotny rozwinął się po 9 tygodniach. Konieczność zwiększenia dawkowania penicyliny stała się oczywista również ze względu na różny termin rozpoczynania leczenia profilaktycznego, praktycznie w granicach od 1 do kilkunastu dni, w każdym razie przed rozwojem objawu pierwotnego. Aktualnie stosuje się w Stanach Zjednoczonych jedno- lub dwukrotne wstrzyknięcie penicyliny benzatynowej lub PAM, każdorazowo w dawce 2,4 min j. (Willcox — 65). 6-miesięczny okres kontroli u tych osób uważa się jako wystarczający. Podobnie postępują autorzy niemieccy, którzy zalecają 2-krotne wstrzyknięcie jednej z penicylin o przedłużonym działaniu, w dawce 1,2 min j. co 3 dni.