Metody leczenia kiły objawowej późnej

Przechodziły one taką samą ewolucję jak metody leczenia kiły utajonej. Zasadniczo w leczeniu obu tych postaci kiły stosuje się te same metody postępowania. Zalecane dawkowanie penicyliny w kile objawowej waha się w granicach 6—20 min j. (Texier i Regnier; Tucker). U chorych z współistniejącą kiłą „życiowo ważnych” narządów posiłkować się należy metodami obowiązującymi w kile tych narządów. Pod względem objawowego działania żaden z leków przeciwkiłowych nie wykazuje szczególnej wyższości nad pozostałymi. Już w okresie penicylino- terapii szybkie ustępowanie pod wpływem wyłącznego leczenia bizmutowego wykwitów podejrzanych o kilaki uchodziło za potwierdzenie ich swoistego tła. Podobne wybitne działanie przeciwkiłowe wywiera podawanie preparatów jodowych oraz wstrzykiwanie neoarsenobenzolu. Penicylina — poza przypadkami jej nieznoszenia — stanowi antybiotyk z wyboru w leczeniu objawowej kiły późnej. Wyłączne stosowanie penicyliny natrafiło na znacznie mniejsze opory, z chwilą gdy przekonano się, że wchłanianie nacieków kilakowych kształtuje się analogicznie do ustępowania wykwitów w kile wczesnej. W zależności od wielkości i głębokości nacieki w kile późnej mogą ulec całkowitemu wchłonięciu w czasie 2—3 mieś. od rozpoczęcia leczenia lub później, wliczając tu czas niezbędny na oddzielenie się ewentualnych martwaków kości. W przypadku martwaków nierzadko konieczne są do- dodatkowe zabiegi chirurgiczne lub protetyczne. Objawy przed odczynem JHŁ w późnej kile skóry okazały się niesłuszne (Moore; Thomas), niemniej pewna część autorów także w chwili obecnej zaleca poprzedzać leczenie penicyliną wstępnym kilkutygodniowym leczeniem preparatami bizmutu. Postępowanie takie ma na celu zapobiec gwałtownemu rozpadowi kilaków pod wpływem penicyliny i uchronić chorego przed większymi zniszczeniami tkankowymi, które mogą być niebezpieczne z funkcjonalnego punktu widzenia (np. kilaki podniebienia i gardła). Leczenie takie uważane jest za metodę z wyboru u chorych z współistniejącą kiłą układu krążenia, a to z uwagi na możliwość wystąpienia „paradoksu leczniczego” u tych chorych, u których wdrożono od początku leczenie penicyliną. W ostatnich latach rolę bizmutu w sensie osłony przed wystąpieniem odczynu JHŁ przejęły częściowo kortykosterydy, które wstrzykuje się codziennie domięśniowo w dawce 100 mg w Okresie kilku dni przed i w początkowym okresie leczenia penicyliną (Horne). Postępowanie takie jest godne zalecenia szczególnie u chorych z kilakami krtani, których nagły rozpad stwarza groźbę dla życia (Wolfram). Ochronny wpływ preparatów bizmutu lub kortykosterydów nie jest stały, czego dowodem jest występowanie odczynu JHŁ także po wstępnym leczeniu tymi związkami (Graciansky i wsp.). Z innych antybiotyków stosowano sporadycznie w leczeniu późnej kiły skóry oksytetracyklinę w dziennej dawce 3 g w okresie 12—26 dni (Kierland i wsp.; Olansky i wsp.). Inni autorzy stosowali chloromycetynę w dziennej dawce 60 mg/kg wagi chorego w okresie 8 dni (Romansky i wsp.). Pod względem objawowym wyniki tego leczenia były bardzo dobre. Wskazania do stosowania innych niż penicylina antybiotyków stanowią przypadki nietolerancji penicyliny. Jak dotychczas byłoby przedwczesne dokonywanie ostatecznej oceny wartości innych antybiotyków w leczeniu kiły późnej.