Leczenie profilaktyczne noworodków i niemowląt

Poglądy na dopuszczalność i zakres tego leczenia są bardzo różne. Przez leczenie profilaktyczne rozumie się przeprowadzenie leczenia noworodków i dzieci wolnych od objawów kiły, a których matki były lub nie były leczone w czasie ciąży. Nie utrzymał się skrajny pogląd, ażeby leczyć wszystkie noworodki urodzone z matek z kiłą, niezależnie od okresu choroby i intensywności przeprowadzonego u nich leczenia. Również za zdezaktualizowany uważa się pogląd, że nie powinno się leczyć profilaktycznie żadnego dziecka przed ustaleniem pewnego rozpoznania. Za najbardziej racjonalne uchodzi postępowanie, ażeby uzależniać rozpoczęcie leczenia od stopnia zagrożenia dziecka. Następujące sytuacje stanowią wskazanie do leczenia profilaktycznego noworodków i niemowląt: a) stwierdzenie w czasie lub po porodzie nie leczonej dotychczas kiły u matki, i to niezależnie od okresu kiły; b) fakt zbyt późnego rozpoczęcia leczenia kiły u ciężarnych, często na kilka dni przed porodem; c) zaniedbanie leczenia profilaktycznego w czasie ciąży przy istnieniu wskazań. Streszczając, leczenie profilaktyczne należy uznać za konieczne u tych wszystkich noworodków i niemowląt, których matki nie były z różnych powodów leczone profilaktycznie w czasie ciąży; są to matki należące do grup A, B i F, wyodrębnionych w tab. 28-2. Konieczność leczenia tych dzieci jest logicznym następstwem okoliczności, że możliwość przeniesienia zakażenia na potomstwo jest największa u tych właśnie matek. Stanowisko, że także w tych sytuacjach należy ograniczyć się jedynie do kontroli, nie wytrzymuje krytyki z następujących względów; a) prowadzenie kontroli co najmniej w okresie 2—3 lat u takich dzieci jest często nierealne; b) nawet jeśli przyjmie się, że część tych dzieci leczy się niepotrzebnie (jest to cecha każdego leczenia profilaktycznego), stanowi to mniejszy błąd, niż przeoczenie kiły u dzieci źle kontrolowanych; c) leczenie penicyliną nie stwarza żadnego zagrożenia dla zdrowia tych dzieci. Dawkowanie penicyliny i okres kontroli leczonych profilaktycznie dzieci nie powinny różnić się od obowiązujących w leczeniu kiły wrodzonej wczesnej. Za górną granicę wieku dziecka upoważniającą do rozpoczęcia leczenia profilaktycznego uważa się 6—12 miesięcy życia. W okresie późniejszym leczenie należy uznać za zbędne lub nie odpowiadające kryteriom tego rodzaju leczenia.