Wpływ penicyliny na ustępowanie dodatnich OK

Wpływ penicyliny na ustępowanie dodatnich OK jest wybitny, jeśli leczenie rozpoczyna się w okresie pierwszych tygodni lub miesięcy życia. U dzieci z rozpoczętym leczeniem przed upływem 1 r. ż. dodatnie OK przechodzą w ujemne prawie u 100% leczonych (Lindemayr). Oehme podaje, że u niemowląt z kiłą wrodzoną dochodzi do seronegatywizacji: u 26% leczonych po 1,5 mieś., u 68% — po 3 mieś., u 84% — po 4 mieś., a u 96% leczonych po 6 mieś. od ukończenia leczenia. Iwanowska i wsp. zanotowali w grupie 77 dzieci z kiłą wrodzoną do 3 r. ż. — seronegatywizację u 100% leczonych, przy czym u 50% dzieci doszło do niej w okresie 1 roku, a u pozostałych — w okresie późniejszym. Dla kiły wrodzonej niemowląt charakterystyczne jest rzadkie występowanie nawrotów po leczeniu, u znikomego odsetka kontrolowanych (1% wg Ingrahama). Należy to wiązać nie tylko z proporcjonalnie wyższym dawkowaniem penicyliny u dzieci w porównaniu z dorosłymi, ale również z nikłą możliwością występowania reinfekcji kiłowej. Zachowanie się ON po leczeniu penicyliną jest znacznie mniej poznane w porównaniu z OK. Podobnie jak w przypadku OK do negatywizacji ON dochodzić może po miesiącach i latach od leczenia, tym szybciej, im krócej trwa samo zakażenie kiłowe. Daje się stwierdzić znaczna zbieżność między seronegatywizacją OK a ostatecznym przejściem ON w ujemny. W grupie 77 dzieci z kiłą wrodzoną wczesną do 3 r. ż. stwierdzono po kilkunastu latach kontroli u wszystkich ujemne odczyny serologiczne; w wyodrębnionej grupie 38 dzieci u 36 zanotowano ujemny lub wątpliwy ON w tym samym czasie.