Aktywność kiły utajonej a okres zakażenia

Mimo braku danych w wywiadach co do terminu zakażenia u znacznej części chorych na kiłę utajoną są podejmowane próby podziału tego okresu kiły, co ma na celu uzyskanie pośrednich danych, mogących wskazywać na większą lub mniejszą aktywność procesu chorobowego z wszystkimi stąd wypływającymi konsekwencjami leczniczymi. Punktem wyjściowym tych podziałów jest przyjęcie zasady, że indywidualnie każdy przypadek kiły utajonej późnej powinno się leczyć tym bardziej intensywnie, im termin zakażenia jest mniej odległy. I tak Mc Elligott dzieli kiłę utajoną późną na: 1. Okres wczesnego utajenia, w którym do zakażenia doszło prawdopodobnie przed 3—5 laty; chorzy tacy powinni być leczeni nie mniej intensywnie, niż chorzy na kiłę II nawrotową. 2. Okres średnio późnego utajenia, do którego zalicza się chorych z zakażeniem trwającym 5—10 lat; postępowanie lecznicze powinno być tu analogiczne do obowiązującego w poprzedniej grupie chorych. 3. Okres późnego utajenia kiły, z zakażeniem trwającym dłużej niż 10 lat i w którym leczenie chorych powinno być bardziej indywidualizowane, Zależnie od takich czynników, jak: wiek i pleć chorych, stan ich narządów wewnętrznych i znoszenie leczenia. Podział ten, nie pretendujący do ścisłego, może być o tyle użyteczny, że do zakażenia kiłą dochodzi najczęściej przed 30 rokiem życia,’w związku z czym w ustalaniu terminu zakażenia może mieć pewienznaczenie wiek chorych. Postulat mniej energicznego leczenia i zliberalizowanej kontroli po nim u osób po 40—50 r. ż. można, wydaje się, uzasadnić następującymi argumentami: a) jest to okres o malejącej aktywności rozrodczej u kobiet; b) niestwierdzenie zmian narządowych po 50 r. ż. czyni mniej prawdopodobnym rozwój kiły narządowej lub układowej w późniejszym wieku; c) długotrwałe leczenie kiły utajonej w tym okresie życia nie równoważy ujemnych stron takiego leczenia z klinicznego, ekonomicznego i psychologicznego punktu widzenia,