Penicylina w leczeniu kiły wrodzonej wczesnej

Zarówno w piśmiennictwie obcym, jak i polskim ukazało się bardzo wiele doniesień o profilaktycznym leczeniu ciężarnych z kiłą oraz o leczeniu samej kiły wrodzonej, szczególnie w pierwszych latach penicylinoterapii. Wprowadzenie penicyliny stało się punktem zwrotnym także w leczeniu kiły wrodzonej wczesnej. Zaletami tego leczenia są: 1. wybitne działanie przeciwkrętkowe oraz odtruwające, co jest szczególnie doniosłe w pierwszych dniach i tygodniach życia dzieci; 2. osiąganie szybkiej niezakaźności oraz krótkość i łatwość leczenia; 3. niewspółmiernie rzadsze niż w okresie metaloterapii występowanie powikłań poleczeniowych. W okresie minionego ćwierćwiecza metody leczenia kiły wrodzonej penicyliną ulegały wielokrotnym zmianom, czego wyrazem było choćby bardzo różne, na ogół wzrastające z upływem czasu dawkowanie tego antybiotyku. Zmienności metod należy przeciwstawić stałość samej zasady leczenia kiły wrodzonej wczesnej, mianowicie stosowanie dawek powtarzanych, które zapewniają ciągłość przeciwkrętkowego działania penicyliny w okresie 2—3-tygodniowym, rzadziej dłuższym. Wpływ penicyliny na krętki blade jest analogiczny do stwierdzanego w kile nabytej u dorosłych. Wykwity kiłowe w obrębie skóry i błon śluzowych wchłaniają się przeciętnie po 10—12 dniach od rozpoczęcia leczenia. Znacznie wolniej cofają się zmiany kostne i w narządach wewnętrznych, jak wątroba, śledziona i węzły chłonne, których powrót do stanu prawidłowego notuje się w okresie do 3 mieś, od leczenia. Objawy uboczne po penicylinie należą do rzadkości, co należy wiązać z wyjątkowym uczuleniem w stosunku do tego antybiotyku w tym okresie życia.