Kontrola po leczeniu kiły wrodzonej wczesnej

Polega ona, podobnie jak w kile nabytej, na okresowym badaniu klinicznym i serologicznym. W pierwszym półroczu kontroli obowiązuje badanie co miesiąc, w drugim półroczu i w 2 roku życia w przerwach, co 3 miesiące, a między 2 a 6 rokiem kontroli — 1 raz w ciągu roku. Pomyślny stan kliniczny oraz prawidłowy rozwój dzieci przy utrzymujących się ujemnych OK do 2—3 lat od leczenia przemawia za wyleczeniem kiły wrodzonej. Za prawdopodobny dowód biologicznego wyleczenia uważa się w coraz większym stopniu ujemny ON, a ostatnio także negatywizację odczynu FTA. Oczywista, że równolegle z leczeniem niemowląt powinno się przystąpić do leczenia matki dziecka, niezależnie od stanu klinicznego i wyników badań, najlepiej w warunkach szpitalnych. Należy zbadać również piastunkę i najbliższe otoczenie dziecka, a w razie ujemnego wyniku badań — kontrolować osoby te do 3 mieś. Nie istnieją żadne przeciwwskazania do karmienia piersią dziecka przez matkę. Okres do 6 lat uważa się za całkowicie wystarczający w kontroli poleczeniowej. Stanowi to olbrzymi postęp w porównaniu z okresem metaloterapii, kiedy to postulowano kontrolowanie dzieci aż do okresu pokwitania (Walter).