Cel i zakres leczenia kiły utajonej późnej

W późnym okresie kiły pozostaje otwarta, a nawet kontrowersyjna sprawa doszczętnego zniszczenia krętków bladych i wyleczenia chorych w sensie biologicznym. Cel leczenia stanowi nie tyle osiągnięcie sterylizacji ustroju z krętków, co zapobieżenie rozwojowi objawowej kiły późnej. Utajony przebieg choroby w tym okresie nie jest jednoznaczny z brakiem aktywności i postępu choroby. Klasyczne badania Moore z okresu międzywojennego i późniejszego przemawiają za tym, że w nie leczonej kile utajonej można liczyć się z następującym jej przebiegiem: 1. U ok. 23% chorych kiła przebiega do końca życia bezobjawowo, a jedynym wykładnikiem niewygaśnięcia sprawy są dodatnie OK, a aktualnie także ON. 2. U 25% osób dochodzi z czasem do negatywizacji odczynów serologicznych, co związane jest, być może, z samowyleczeniem zakażenia. 3. U 25% chorych rozwija się kiła układu nerwowego i krążenia. 4. U 25% osób dochodzi do późnego procesu kilakowego w innych narządach, w tym także w obrębie skóry i błon śluzowych. Wyprowadzone przez Moore wnioski mają znaczenie względne i odnoszą się cło sytuacji, gdy chorzy w ogóle nie byli leczeni w okresie kiły wczesnej, podczas gdy, jak wiadomo, chorzy na kiłę utajoną rekrutują się także spośród osób, które były leczone we wcześniejszym okresie zakażenia, i to niekiedy wielokrotnie. Według Danbolta i wsp.z występowaniem późnej kiły objawowej należy się liczyć tylko u ok. 33% chorych z zaniedbanym leczeniem kiły wczesnej. Ogólnie wiadomo, że chorzy na kiłę utajoną nie stanowią jednolitej grupy chorobowej i mogą różnić się od siebie znacznie stopniem aktywności zakażenia, ustalenie której byłoby pożądane zarówno z leczniczego, jak i rofcowni- czego punktu widzenia. Jak dotychczas wskazania do leczenia, wybór jego metod oraz rodzaj i długość kontroli poleczeniowej ustala się dla wszystkich chorych zbyt schematycznie. Sytuacja taka jest logicznym następstwem niedostatecznego wyjaśnienia zmian w biologii krętków bladych oraz odporności w kile utajonej późnej i jej patogenezy.