Surowiczooporność – wytyczne postępowania

Streszczając, u chorych z surowiczoopornością po leczeniu kiły wczesnej powinny obowiązywać następujące wytyczne postępowania: 1. Ze względu na to, że pod obrazem surowiczooporności mogą kryć się nawroty kiły lub reinfekcje, konieczne staje się przeprowadzenie u wszystkich tych chorych ponownego, zwykle bardziej intensywnego leczenia swoistego, jeśli nie nastąpi u nich po 6—9 mieś. od pierwszego leczenia wyraźne obniżenie się miana. 2. W razie braku wpływu uzupełniającego leczenia swoistego konieczne jest przeprowadzenie u tych chorych badania płynu mózgowo-rdzeniowego. Przy dodatnim wyniku badania powinno się chorych z surowiczoopornością leczyć zgodnie z zasadami obowiązującymi w bezobjawowej kile układu nerwowego.3. Trwała surowiczooporność — po wyłączeniu mogących ją tłumaczyć przyczyn — nie stanowi wskazania do dalszego kontynuowania leczenia, ale jedynie do wieloletniej obserwacji. 4. Trzymujące się w ciągu nawet 2—3 lat słabo dodatnie odczyny serologiczne, np. rzędu 4 j. w odczynie Kolmera lub 8 j. w odczynie Kahna, zwłaszcza jeśli występuję one niestale, nie stanowią dowodu utrzymywania się zakażenia kiłą, w związku z czym leczenie tych osób nie jest uzasadnione.