Leczenie kiły wrodzonej wczesnej nawrotnej

Stanowi ona o tyle pewną odmianę kiły wrodzonej, że pierwszymi stwierdza 1-nymi jej objawami są pojedyncze grudki lub lepieże, analogiczne do występujących w kile nawrotowej dorosłych. Postać ta budzić powinna zawsze podejrzenie, czy zakażenie kiłowe nie jest nabyte, co nie stanowi wyjątku. Stan kliniczny tych dzieci jest najczęściej niezły, w związku z czym dopuszczalne jest również leczenie ambulatoryjne. Z uwagi na gorsze wyniki leczenia kiły nawrotowej w ogóle — zaleca się w tej postaci: 1. Penicylina prokainowa w dziennej dawce 0,3 min j. do ogólnej dawki 2. 6 min j.. 3. PAM w dawce 0,3 min j. co 2—3 dni do ogólnej dawki 3—4,5 min j.. 4. Benzatynę w dawce początkowej 1,2 mirt j., 10 i 20 dnia po 0,6 min j.. Kontrola po leczeniu i kontrola jego wyników u dzieci nie różni się w zasadzie od wytycznych omówionych już uprzednio. Nieliczne grudki i lepieże wchłaniają się w okresie do kilkunastu dni od rozpoczęcia leczenia. U znacznej części dzieci stwierdza się poleczeniową surowiczooporność; analogicznie zachowuje się ON. Przy bardzo długim okresie kontroli tych dzieci, do 10—15 lat, dochodzi do przejścia OK w ujemne (Dobużyńska Anisimowicz). W tym stanie rzeczy nie wydaje się celowe wielokrotne powtarzanie kuracji penicylinowych u tych dzieci. Bardziej indywidualizowane postępowanie powinno obowiązywać u tych dzieci, u których surowiczooporność towarzyszy narządowej lub układowej kile, np. układu nerwowego; u dzieci takich miernikiem poprawy jest nie zachowanie się OK, ale ustępowanie zmian w płynie mózgowo-rdzeniowym pod wpływem leczenia.