Surowiczooporność – krętkowa i niekrętkowa

W ten sposób problem surowiczooporności podzielił klinicystów na 2 obozy: jednych, przekonanych o „krętkowej”, drugich — o „niekrętkowej” etiologii trwale dodatnich odczynów po leczeniu (WR irreductible, die iiber- dauernden Seroreaktionen). W okresie metaloterapii przeważała pierwsza teoria, praktycznym wnioskiem czego było przewlekłe, trwające do 5 lat i dłużej, leczenie tych chorych. W ostatnich latach zaczyna zyskiwać przewagę pogląd, że „prawdziwa” surowiczooporność nie obciąża w niczym rokowania u chorych. Stare poglądy reprezentują aktualnie m. in. Degos, Kogoj, a ostatnio Collart i wsp.. Umownie dzieli część autorów surowiczooporność na „rzekomą” i „prawdziwą”. Przyczyną pierwszej jest niewystarczające leczenie kiły wczesnej, nawroty serologiczne i kliniczne, bezobjawowe reinfekcje oraz nie rozpoznana bez- objawowa kiła układu nerwowego. Po wdrożeniu odpowiedniego leczenia u tych chorych dodatnie odczyny serologiczne przechodzą często w ujemne. Przez „prawdziwą” surowiczooporność rozumie się trwałe utrzymywanie się wysokiego miana odczynów serologicznych, które nie zmieniają się pod wpływem żadnego leczenia.