Patomechanizm odczynu JHŁ

Za alergicznym (uczuleniowym) mechanizmem odczynu JHŁ, interpretowanego jako skutku łączenia się przeciwciał surowiczych z antygenami krętkowymi, przemawiają następujące dane: 1. Odczyn JHŁ występuje najczęściej i jest najintensywniejszy w kile wczesnej, zwłaszcza pierwotnej surowiczododatniej i wtórnej wczesnej, odpowiednio do najbardziej nasilonej w tym czasie krętkowicy. 2. Występowanie odczynu zbiega się czasowo ze znikaniem krętków bladych z wydzieliny wykwitów. 3. Odczyn JHŁ pojawia się jednokrotnie, zawsze po pierwszym wstrzyknięciu penicyliny, oo należy wiązać z uwalnianiem się dużej ilości antygenów krętkowych w tym czasie. 4. Wstrzykując małe dawki penicyliny, każdą z nich w odstępie 24 godz., można w sztuczny sposób spowodować 2-krotne pojawienie się odczynu. Zjawisko takie zanotowano również po wstępnym podaniu niektórych innych antybiotyków oraz późniejszym wstrzyknięciu penicyliny. 5. Odczyn nie występuje po rozpoczęciu leczenia kiły ‘bizmutem, co stanowi jeden z dowodów słabego działania przeciwkrętkowego tego metalu. Jak przyjmuje się, do powstania odczynu JHŁ konieczne są co najmniej 3 warunki: a) w ustroju musi znajdować się pewna ilość krętków; b) spowodowanie rozpadu krętków w następstwie wstrzyknięcia silnych środków przeciw- kiłowych; c) ustrój musi być nadwrażliwy w stosunku do antygenów krętkowych. Jedną z niejasnych stron odczynu JHŁ pozostaje to, że dochodzi do niego tylko u około połowy chorych z nie leczoną kiłą wczesną, a tylko u około kilkunastu procent chorych na kiłę późną (King, Willcox). Fakt, że odczyn JHŁ występuje tylko w kile, i to niezależnie od wielkości dawek stosowanych w leczeniu ma pewne znaczenie praktyczne. Wystąpienie odczynu stanowi argument przemawiający za rozpoznaniem kiły u chorych, u których leczenie rozpoczęto z innych niż kiła powodów, np. w związku z rzeżączką, oczywiście po wyłączeniu innych przyczyn gorączki.