Ogólna ocena profilaktycznego leczenia

Klasyczną zasadę podejmowania leczenia dopiero po uprzednim rozpoznaniu kiły podważają momenty natury epidemiologicznej. Willcox twierdzi całkowicie słusznie, że za szerzenie się kiły odpowiedzialni są nie tylko chorzy, ale i lekarze, którzy nie doceniając zakaźności tej choroby mogą być pośrednio winni w tym względzie. Charakterystyczne, że leczenie profilaktyczne zyskało na zasięgu w krajach anglosaskich o dobrze zorganizowanej służbie zdrowia. Podkreśla się tam, że w każdym przypadku należy uzależniać rozpoczęcie profilaktycznego leczenia od stwierdzenia kiły u partnera osoby leczonej. Dawkowanie penicyliny nie powinno się różnić od stosowanego u chorych na kiłę pierwotną surowiczoujemną. 6-miesięczny okres kontroli uważa się za całkowicie wystarczający u leczonych profilaktycznie; niektórzy są skłonni przedłużać ten okres do 1 roku. Wychodząc z przesłanek czysto praktycznych, Willcox ustala następujące wytyczne przy podejmowaniu leczenia profilaktycznego. Nie powinno się — zdaniem jego — stosować tego leczenia u osób — kontaktów bez klinicznych i serologicznych objawów kiły, jeśli według wszelkiego prawdopodobieństwa osoby te nie podejmą kontaktów płciowych w okresie przewidzianej kontroli, a solidne ich zachowanie się w sensie przestrzegania obowiązku zgłaszania się nie budzi wątpliwości. Okres kontroli tych osób powinien trwać 3 miesiące. Leczenie profilaktyczne staje się absolutną koniecznością u osób — kontaktów, które nie odpowiadają wymienionym warunkom.