Wyleczenie kliniczne kiły

Przy ustalaniu klinicznego wyleczenia kiły opieramy się zasadniczo na uogólnieniu doświadczenia zebranego przy leczeniu reprezentatywnych grup chorych na kiłę wczesną. Nie stanowi to argumentu całkowicie pewnego, gdyż przebieg i zejście kiły u poszczególnych chorych mogą być różne w porównaniu ze statystycznie interpretowanymi wynikami leczenia określonego kolektywu chorych. Ogólnie za dowody klinicznego wyleczenia kiły wczesnej przyjmuje się: przeprowadzenie uznawanego za „wystarczające” leczenia swoistego, stałą nieobecność zmian klinicznych w obrębie skóry i błon śluzowych w co najmniej 2-letnim okresie kontroli, po leczeniu, niezakaźność leczonych, trwałą seronegatywizację OK oraz stwierdzenie prawidłowego płynu mózgowo-rdzeniowego po 2 latach od leczenia. W kile późnej kryteria klinicznego wyleczenia są mniej pewne, a to z uwagi na różny obraz kliniczny i skutki późnego procesu kiłowego w zależności od narządowego umiejscowienia zmian. Zniszczenie, czy nawet uszkodzenie przez proces kiłowy życiowo ważnych narządów, lub nawet ich części (układ nerwowy, krążenia) — nie jest w stanie wyrównać żadne, choćby najintensywniejsze leczenie. Przeciwstawić temu należy na ogół nieznaczne upośledzenie, do jakiego prowadzi np. późna kiła skóry i błon śluzowych. Ze względu na ten stan rzeczy o wyleczeniu klinicznym kiły późnej można mówić jedynie Warunkowo, w ścisłym powiązaniu z umiejscowieniem, rozległością i następstwami późnego procesu kiłowego. Niezależnie od narządu i rodzaju zmian kiłowych wyleczenie kliniczne w kile późnej wchodzi w grę jedynie u chorych, u których — po wygojeniu czynnych zmian — nie ma żadnych wątpliwości co do trwałości osiągniętej remisji. Przekonanie się o takiej remisji jest możliwe jedynie z perspektywy kilkunastoletniej kontroli po leczeniu. Postuluje się tu co najmniej 15-letni okres obserwacji. Dalszymi kryteriami „wyleczenia” w kile późnej są: niezakaźność leczonych, także w odniesieniu do płodów u kobiet leczonych z powodu kiły późnej, oraz 2-krotne, w przerwie 2 lat, stwierdzenie prawidłowego płynu mózgowo-rdzeniowego.